ในห้องที่มืดสลัว มีเพียงแสงไฟจากคอมพิวเตอร์เท่านั้นที่ทำให้พอมองเห็นอะไรได้ลางๆ
เกมเมอร์หนุ่มผมสั้นสีดำกำลังเล่นเกมอย่างสนุกสนานพร้อมกับน้องชายของเขา
"ทำไมผู้รอดชีวิตไม่เอาไฟฉายปาใส่หน้าฆาตกรว่ะ? หรือขวานในตู้อ่ะ ทำไมไม่หยิบมาสู้กับฆาตกรว่ะ?" เขาตั้งคำถามกับตัวเอง
"ก็มันเป็นเกมไง ไหนพี่ลองบอกผมหน่อยว่าต้องกดปุ่มอะไรถึงจะปาไฟฉายได้อ่ะ?" ผู้เป็นน้องถาม
"หมายถึงถ้าเป็นในชีวิตจริง ทำไมพวกเขาไม่ทำแบบนี้ฟะ? ดูดิ ในโรงนายังมีพลั่วเลยยยยยย ไม่หัดเอามาใช้"
"งั้นพี่ไปลองโดนฆาตกรไล่เองดูสิ" น้องชายประชดผู้เป็นพี่
"เอาดิ น่าสนเหมือนกันนะ"
…สาบานได้ว่าตอนนั้นผมพูดเล่น…
…แต่ท่าทางปากผมจะศักดิ์สิทธิ์เกินไป…
"ทำไมฉันต้องมาหนีฆาตกรด้วยฟะเนี่ยยยยยยย!?!"
_______________________________________
[แนะนำตัวละคร]
พระเอกที่เป็นพระเอกจริงๆและไม่เหมือนตัวร้ายเลยสักนิด
NAME | วิชศร เธียรทนันท์ (ฟรอส)
AGE | 15
ROLE | เซอร์ไวเวอร์
…
อืม… ใช่…
เซอร์ไวเวอร์แหละ
ไม่ใช่คิลเลอร์เลยจริงๆนะ
(ภาพทุกภาพในเรื่องนี้รวมถึงปกฟิคไรท์เตอร์วาดเองค่ะ)
(ขอความร่วมมือห้ามนำไปเผยแพร่ที่อื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตินะคะ)
ปล. ไม่รู้ว่าจะได้รีไรท์จริงจังมั้ย ขึ้นอยู่กับความขยันของไรท์เตอร์ค่ะ
_______________________________________________
สวัสดีรีดเดอร์ทุกท่านที่เข้ามาค่าาาาาาา!!
ฟิคนี้เกิดจากการมโนขั้นสูงสุดของไรท์เตอร์ค่ะ หากเขียนไม่ถูกใจต้องขออภัยด้วยค่ะ
ช่วงนี้อยู่นะหว่างการปรับปรุงภาษา อาจเขียนไม่ได้ฟิลลิ่งเท่าที่ควร…
แต่ยังไงก็ขอให้รีดสนุกไปกับฟิคนี้นะคะ!!
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น